bir gün herkes hıncal olacak!

NTV'de yayınlanan Kırmızı Çizgi spor programını eş durumundan neredeyse başından beri göz ucu, internet teneffüsü teknikleriyle takip ediyorum. Yoksa futboldan hazzetmem. Bana göre taraftar olma, öteki yaratıp linç etme ve fanatik aitlik gibi duygulara hitap ettiği için insanlık tarafından da bu kadar sevilmiştir. Dünyada birliktelik hissinin futbol yardımıyla olabileceği laflarınada götümle gülüyorum. - Futbol fanatiklerinin "Adsız" hurriyet.com yorumlarını bekliyorum ha bu lafın üzerine - Ama diğer yandan bu hayat kendimize yalan söylemeden de geçmez.

Neyse programda Hıncal Uluç ve Mehmet Aslan mır mır futbol konuşuyor. Bir kızılıyor, bir hafiften gülünüyor işte klasik. Durumun ilginç tarafı şu; ilk başlarda Mehmet Aslan'ın böyle bir ürkek "di mi Hıncal abi?" " sizin yorumunuz nedir?" "ben sizi çok önemsiyorum" gibi bir duruşu bir ezikliği vardı. Hıncal Uluç ise ekran karşısında ih hih hih hih hi diye gülecek kadar rahat tavrını en başından beri devam ettiriyordu. Haftalar böyle geçti en son gelinen nokta çok acayip birşeye dönüştü. İlk başlarda farklı görünen Mehmet Aslan gün geçtikçe rahatladı. "Öhömm ben böyle düşünüyorum" "bence bu da böle olmalı, bilmem siz ne dersiniz" gibi fikir beyanlarının yanında üstüne bir de Hıncal Uluç'a benzemeye başladı. Hani böle zehirli sarmaşık diye bir film vardı. Bir kız vardı manyak, gittikçe başka bi kıza benzeyip onu yerine geçmeye çalışmış anneyi balkondan atıp babaya göz koymuştu. Öyle bir kopyalama olayı oldu burada. İlk önce gömlekleri benzemeye başladı Aslan'ın sonra beyazlamaya başladı. El kol hareketleriyle anlatımlar derken en son omzuna lakos kazak almaya başladı. Kısaca fulara ramak kaldı.

Kopyalama işlemi tamamlandığında programı birlikte ih hih hih hih diyerek kapatacaklar.

Öyle gibi.