eziğizbiz

Evladım gibi seviyorum bu bir araya gelmiş iki kelimeyi. İçimdeki emo'nun sesssiz sessiz tekrar ettiği bir söz çünkü. İçten ve çok derinlerden bir yerlerlerden gelen.

Az önce yine fısıldadı mesela. Kendine gereğinden fazla güvenli bir insan gördüğümde, biri bana ben bu işi çok iyi yaparım dediğinde, biri çok şişman olmasına rağmen ona barbie denildiğinde, biri ben ondan daha güzelim deyip, bir diğeri yaa bakıcam bu iş bana göre mi düşünüyorum, sende düşün bakalım araşırız diyebildiğinde, biri inanılmaz tasarımları olduğunu söyleyip, harika bir iş çıkardığını iddia ettiğinde, teyzeler minibüs sırasında önüme atladığında, bir de önümdeki adam bu sıcakta camı kapadığında, onun kadar havalı bir tatil planı yapamadığımda, onun anladığı şeyden benim anlayamayacağımı ima ettiğinde ve tüm bunlara sessiz kaldığımda içimdeki emo böyle diyor sesssiz sessiz: eziğizbiz.

Desene yaa aslında bilmiyorum, sanırım çok güzel olmamış, bence yeteneksizsin, sen aslında sandığın kadar güzel değilsin, sen aslında egonun altında ezilmiş bir hiçsin.

Diyemem. Kimseyi utandırmamam, kimseyi gücendirmemem, eksikleri olan insanlarla dalga geçmemem kodlarıma işlendi çok küçük yaşlarda. Erdemli olsun çocuğumuz dendi içine ister istemez içine emo tohumları ekildi.

Anne baba size sesleniyorum. Ezik oldum ben.

Birazdan pembe rujumla duvara i don't belong here yazıcam ve kenarında başımı dizlerime kapatıp çılgınca terleyeceğim.